روزنوشتهای روزه داری۷

  السّلام ای روزه داران السّلامعاشقان مخلص ماه صیام

 در این دنیای بی حاصل چرا مغرور میگردی 

غرور آفت رشد انسانهاست.غرور باعث ظلم و ستم و تعدی به دیگران است 

غرور ترا تا عرش الهی هم میبرد بدین خیال که برعالمیان حکم نمایی ولی زهی خیال باطل!!. 

داستان گونه امشب حاصل همکاری دوست عزیز پرستو است که به اجمال و خلاصه تقدیم کرده وهمینجا بازم ازلطف پرستوی گرامی بی نهایت ممنونم. 

پشه ها زود به دنیا می آیند و زود از دنیا می روند. مهلت بودنشان خیلی کم است. من ولی دلم می خواست در همین مهلت کوتاه با همین بال های نازک و کوچک تا جاودانگی پر بزنم. این محال بود و من به محال ایمان داشتم.
سه روز از زندگی ام گذشته بود و من کاری نکرده بودم. دلم می خواست پشه ای باشم؛ مثل همه پشه ها. دلم نمی خواست دور آدم ها بچرخم و آواز بخوانم و از کلافگی شان لذت ببرم. دلم نمی خواست شب ها شبیخون بزنم و خواب را از چشم ها بگیرم. هرگز کسی را نیش نزدم و هرگز خونی را نخوردم. 

دلم می خواست کاری کنم، به کسی کمکی کنم، جهان را بهتر کنم. 

بادهای تند و تیز به من می خندیدند وتنها خدا بود که به من نمی خندید 

و من دعا می کردم و تنها او را صدا می کردم.
تا آن روز که خدا جوابم را داد و گفت:درود بر تو،پشه پرهیزگارم.میخواهی کاری کنی، باشد، بیا و به پیامبرم کمک کن. نامش ابراهیم است.
گفتم:خدایا! کاش می توانستم کمکش کنم. ولی ببین چقدر کوچکم، زوری ندارم. اما..اما چقدر دلم می خواست می توانستم روزی روی آستین پیامبرت بنشینم.
خدا گفت: تو می توانی کمکش کنی.توسلحشور ظریف ملکوتی.جنگجوی کوچک خداوند.
و آن وقت خدا از نمرود برایم گفت و نشانی قصرش را به من داد.
من به آنجا رفتم و کوچکتر از آن بودم که نگهبانان مانع رفتنم شوند. ضعیفتر از آن بودم که سربازان به رویم شمشیر بکشند و ناچیزتر از آنکه هیچ جاسوسی آمدنم را گزارش کند.
آدم ها هرگز گمان نمی کنند که پیشه ای بتواند مامور خدا باشد و دستیار پیامبر.
نمرود را دیدم، بی خیال بود و سرگرم. چنان تیز بر او تاختم و چنان تند بر سوراخ بینی اش وارد شدم که فرصت نکرد دستش را حتی بجنباند.
سه روز و سه شب یک نفس در آن حفره تاریک جنگیدم. با همه تاب و توانم، برای خدا و پیامبری که ندیده بودمش.
و می شنیدم که نمرود نعره می زد و کمک می خواست. و می شنیدم که بیرون همهمه بود و غوغا بود. و می دانستم که هیچ کس نمی تواند به او کمک کند. و آن زمان که آرام گرفتم، نه بالی داشتم و نه تنی و نه نیشی.
و نمرود ساعت ها بود که از پای درآمده بود.
من مرده بودم و دیدم که فرشته ای برای بردنم آمد.
فرشته مرا در دست های لطیفش گذاشت و گفت: تو را به بهشت می بریم، ای پشه پارسا. تو جنگجوی کوچک خدا بودی، سلحشور ظریف ملکوت.
و حالا قرن هاست که من در بهشتم. 

و پاداشم این است که هروقت بخواهم می توانم برآستین پیامبرخدا بنشینم

پ.ن: امشب هیئت هفتگی برنامه داشتیم و البته دعاگوی همگی هم بودم. 

برای همین هم نتونستم زیاد متمرکز بوده و چیزی بنویسم.. 

اما دوست خوب برا همین مواقع خوبه دیگه.  

  گوش کن صدای ربّنا می آید 

 از جانب معشوق ندا می آید

 

آماده بشو برای یک مهمانی

 یک سفره نور بهر ما می آید  

 

التماس دعای خیریاعلی مدد